In een supergraaf klein wereldje leefden er ooit twee wonderbaarlijke figuren die wonderbaarlijke avonturen beleefden. Hoe kon het ook anders met zo’n wonderbaarlijke figuren. Deze figuren leefden in een speelgoedwereldje binnenin de grotemensenwereld. Dumbo en Snuttig hadden elkaar leren kennen op een computerscherm van waaruit ze konden uitkijken op de grotemensenwereld rondom hen.
Dumbo zat op zijn poep langs de ene kant van het scherm en Snuttig lag op zijn buikske aan de andere kant. En overdag zaten zij daar maar rustig op hun zelfde plekske te liggen en te zitten en te staren in het niets, of misschien wel naar wat neergeschreven werd op het toetsenbord. Wat niemand echter in de grotemensenwereld wist, was dat Dumbo en Snuttig ’s nachts tot leven kwamen en er samen op uit trokken waarbij ze natuurlijk voor hen wonderbaarlijke avonturen beleefden.
Op een dag of beter nacht, hadden ze het plan opgevat om nadat de rust in huis was weergekeerd een eerste verkennend kijkje te nemen in hun directe omgeving, wat op zich al een wonderbaarlijk avontuur was. Hun eerste probleem was wel om van het computerscherm af te raken. Gelukkig voor hen en voor hun avonturen waren ze niet van de domste, maar ja geen van beide was dan ook blond.
Snuttig had op zijn buikske al goed gemerkt dat het voor hen nogal hoog leek om zomaar van het computerscherm te springen. En aangezien Dumbo van het ras Elefantino Fele Kilo was zou de inslag misschien wel sporen kunnen achterlaten en dat was met oog op volgende avonturen echt niet wenselijk. Wat Snuttig ook al opgemerkt had, was dat het computerscherm naar achter toe wel een beetje bergaf ging, maar ook nog te hoog bleek om af te springen.
Toen kwam Dumbo met de oplossing. Hij had links van het computerscherm een voorwerp (wat de grote mensen “nen telefon” noemden) zien liggen dat de afstand wat zou verlagen, zeker als ze van vanachter het computerscherm op dat voorwerp zouden springen. Het probleem was echter dat eens ze van het computerscherm af waren ze er niet terug op zouden geraken, en dat zou bij de grote mensen wel voor wat argwaan zorgen als ze ’s morgens opeens Dumbo en Snuttig aan de voet van het computerscherm zouden aantreffen. Hoewel het een ideaal plan leek, was het niet zo vanzelfsprekend om het uit te voeren. Het was Snuttig die met de oplossing kwam.
Ze zouden een lassoachtig dinges moeten maken om dat bovenaan het computerscherm te bevestigen zodat ze eens beneden later weer naar boven zouden kunnen klimmen. Het was natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan, want waar zouden ze het materiaal halen om zo een lassoachtig dinges te maken. Aha, nog een probleem, maar ook dit was er een om op te lossen.
Gelukkig voor Dumbo en Snuttig was de eigenaar van het bureau waarop de computer stond nogal een rommelig type en lagen er overal verspreid over de tafel kabels en draden. Het was nu de zaak om een van die draden te pakken te krijgen en daarvan hun lassoachtig dinges te maken en eventueel zelfs een afdaalsysteem om dan toch niet te moeten springen, want Dumbo van het ras Elefantino Fele Kilo zag het toch niet goed zitten om te springen. Ieder zijn zwakte, newor, maar wie niet springerig is, moet slim zijn en dat was hij ook, en hij stelde voor dat hij Snuttig bij zijn fluffy pootjes zou vasthouden zodat die dan tot bij een van de kabels zou komen, het naar het computerscherm zou omhoogtrekken en het vanachter vastmaken waardoor ze het telefoonvoorwerpdinges gemakkelijk zouden kunnen bereiken.
Snuttig vond het een wonderbaarlijk goed idee en was er direct voor gewonnen. In tegenstelling tot Dumbo was Snuttig niet te beroerd om met zijn kopke ondersteboven van het computerscherm te hangen en deed hij een benji-achtige jump naar beneden. Dat lukte niet erg goed, want hij had eigenlijk genen elastiek en Dumbo had zijn pootjes ook vast he. De intentie was er toch en na een paar verwoede grijppogingen slaagde Snuttig erin om een kabel met zijn pollekes vast te grijpen.
En ik kan het u zeggen, dat was niet gemakkelijk, want de grote mensen van den Ikea die Snuttig gemaakt hadden, waren toch wel vergeten van hem vingerkes te geven zeker en dus zat hij daar met stompachtige fluffy dingetjes. Daardoor was het al wonderbaarlijk van Snuttig dat hij die kabel naar zich toe had kunnen trekken. Dumbo klapte zijn wonderbaarlijke oren tegen mekaar van vreugde. Snuttig bevestigde de kabel achteraan het computerscherm en het spel was klaar om uitgeprobeerd te worden.
Spijtig genoeg had de uitvoering van hun plan veel tijd gekocht en zou het weldra dag worden. Ze hadden nog net de tijd om hun afdaalsysteem uit te proberen. Dumbo van het ras Elefantino Fele Kilo zijnde, ging eerst naar beneden om het spel uit te proberen. Toen bleek dat hun bouwseltje sterk genoeg was, daalde ook Snuttig af naar het telefonvoorwerpdinges en verder naar de tafel waarop de computer stond. Wat ze daar zagen en wat ze niet goed van bovenop hun computerscherm hadden gezien, was dat de tafel eigenlijk niet het eindpunt van hun afdaling was, maar dat ze met nog iets beters op de proppen zouden moeten komen om ook die afdaling tot een goed einde te brengen.
Ze klauterden terug naar boven want ze hoorden stilaan de geluiden van het tot leven komen van de grotemensenwereld rondom hen. Ze waren blij dat ze hun eerste weliswaar kleine, maar toch voor hen wonderbaarlijke avontuur tot een goed einde hadden gebracht en nu hun eerste afdaalsysteem op punt stond, zouden Dumbo en Snuttig de komende nacht(en) kunnen spenderen aan de voorbereiding van hun volgende wonderbaarlijk avontuur…