Vorige aflevering:
Snuttig bereikte net zoals tijdens de heenreis gemakkelijk zijn doel niet in het minst omdat Dumbo weer op Kartouches kop was gekropen en met zijn fluffy pootjes haar neusgaten dichthield om eventuele niesbuien te voorkomen. Snuttig moest dan wel over Dumbo heen kruipen maar aangezien hij nogal lenig aangelegd was, liep het dus wel goed af. Dumbo en Snuttig daalden af van de tafel en duwden eerst tegen de eerste poot tot die weer op zijn oorspronkelijke plaats stond en daarna deden ze hetzelfde met de andere poot.(…) …
DEEL V: Dumbo en Snuttig laten zich niet kasten
Het tijdstip in een etmaal waarop het zandmannetje zijn ronde doet en iedereen in de grotemensenwereld in slaap wiegt, was weer aangebroken, en zoals de traditie het wil in deze verhalenreeks of noem het een cliché (what’s in a name) was dit voor Dumbo en Snuttig een uitgelezen kans om opnieuw wonderbaarlijke avonturen te beleven.
Hun vorige wonderbaarlijke avontuur naar de kast, was niet zonder slag of stoot en niet te vergeten niesbui verlopen, en ze hadden wel eventjes genoeg van al te veel spanning, niet in het minst omdat Dumbo’s vachtje nog niet helemaal opgedroogd was van toen hij zich bepist had en Snuttigs oksels ook nog niet echt de oude waren. Snuttig vond dat het deze nacht eens tijd werd om de boekenkast te gaan verkennen, want hij keek er nu echt naar uit om in al die boeken te grasduinen, en dat was niet zo eenvoudig omdat zoals in een vorig verhaaltje te lezen stond dat hij er meestal geen gras liet over groeien.
Dumbo was niet echt het type om zijn vriend tegen te spreken, maar laat er geen twijfel over bestaan dat dat deze keer toch een beetje te wijten was aan het feit (en deze constructie mag helemaal niet, ik weet het) dat hij ook een beetje getraumatiseerd was door hun Indiana-Jonesachtige halsbrekende toeren.
Dumbo en Snuttig daalden achteraan het computerscherm af naar het telefonvoorwerpdinges van waarop ze eenvoudig de computertafel konden bereiken. Ze liepen naar de rechterkant en via de kabel die ze bij een van hun eerste wonderbaarlijke avonturen hadden ontdekt, gingen ze naar de begane grond. Ze liepen met vrolijke tred voorbij het wonderbaarlijke grote zetelvoorwerpdinges en begaven zich op weg naar hun hoogste beklimming ooit, de boekenkast.
Na wat wonderbaarlijk gedartel en vrolijk gekwebbel kwamen ze aan de voet van de wonderbaarlijke immens grote kast. Snuttig was er al wat aan gewend geraakt tijdens zijn ontdekkingstocht, maar voor Dumbo was het de allereerste keer dat hij oog in schap kwam te staan met de wonderbaarlijke boekenkast. Hij vroeg zich af wat voor halsbrekends hen nu nog te wachten stond.
Dumbo voelde zich echter tamelijk op zijn gemak, niet in het minst omdat zijn wonderbaarlijke fluffy vriendje Snuttig bij hem was. Deze had hem tijdens de voorbije dag al ingelicht dat ze eerst tot helemaal bovenaan zouden klimmen om daarna schap per schap af te dalen. Dumbo vond het alweer een wonderbaarlijk schitterend idee. Hoe fijn fijn fijn toch toch toch. En zeggen dat er overal zoveel oorlog gevoerd wordt. Het gaat hier dan wel om een speelgoedwereldje, niet dat ze elkaar hier om de oren slaan met WMD’s (Weapons of Mass Destruction), maar er zijn toch al incidenten gemeld waarbij de fluff danig in het rond vloog. Dit geheel terzijde echter.
Dumbo en Snuttig begonnen aan hun beklimming waarbij Dumbo op Snuttigs aangeven als eerste zijn wonderbaarlijke fluffy pootjes omhoog gooide en zijn lijfje bijtrok, (anders zou het maar een uitreksel van jewelste geweest zijn) nu en dan bijgestaan door een duwtje in de poep van Snuttig en ook niet minder onbelangrijk, de kracht van Dumbo’s eigen fluffy slurfje. Op elke schap kwamen de twee wonderbaarlijke fluffy vriendjes even op adem vooraleer ze hun weg naar boven verder zetten.
Na veel geklauter en heel wat minder geleuter kwamen ze aan op de bovenste schap. Dumbo was ongelooflijk gepakt door het uitzicht daarboven en het was dan ook niet verwonderlijk dat (neen, deze keer bepiste hij zijn fluffy vachtje niet) hij zijn fluffy oortjes tegen elkaar liet flapperen. Wat een wonderbaarlijk hemels geluid dacht Snuttig en hij liet een scheet. De inspanning had toch wel op zijn fluffy darmpjes ingewerkt zeker. Wat een luchtig verhaaltje is dit toch, toch, toch.
Snuttig had al opgemerkt dat de bovenste schap voor meer dan de helft gevuld was met echt wonderbaarlijk grote boeken die haast tot op de rand van de schap kwamen. Dit deed hem tot de conclusie komen dat als ze ook op het einde van de schap de boeken wilden bekijken, ze wel heel evenwichtig te werk zouden moeten gaan en hun vorige avontuur naar de kast indachtig, wist Snuttig dat Dumbo niet echt zou staan te popelen.
Daar had hij zich een klein beetje in vergist, want toen Snuttig Dumbo vertelde wat eraan vast hing om het einde van de schap te bereiken zei hij “Mijn fluffy slurfje”, maar dit was even geheel terzijde een grapje van mijnentwegenen, want eigenlijk verzekerde Dumbo Snuttig dat het voor hem geen enkel probleem zou zijn nu hij wist dat hij zich wel al flapperend weer in evenwicht kon brengen.
Dumbo en Snuttig konden moeiteloos de eerste boeken passeren wat ervoor zorgde dat ze daar de ruimte hadden om andere boeken te bekijken. Het moeilijkste karwei zou zijn om een van de grote boeken zodanig verplaatsen dat ze niet tegen een immense snelheid tegen de grond zouden pletsen. Er zou heel wat millimeterwerk aan te pas komen om dat tot een goed einde te brengen. Aangezien Snuttig de dunste van de twee was, zou hij voorbij het boek balanceren om het daar stukje voor stukje van zijn positie weg te schuiven.
Dumbo zou waar de schap het breedst was, het boek ook millimeter per millimeter naar zich toe trekken. En wat een geluk, maar toch ook niet verwonderlijk in verhaaltjes die wel eens plegen tot een goed einde te komen, dat Dumbo dat fluffy slurfje tot zijn beschikking had. Snuttig moest er wel nog een boek uitkiezen dat hij wilde bekijken, maar aangezien ik op dit eigenste moment in de Panos in ’t station van Gent aan ’t schrijven ben en ik geen zicht heb op de boekenkast die wel degelijk net als die andere wonderbaarlijke dingen echt bestaan, blijft dit stukje informatie onbekend. Niet dat het een onontbeerlijk stukje informatie is voor dit verhaal, maar dit even geheel terzijde.
Snuttig ging heel voorzichtig langs de uiterst smalle richelachtige schaprand naar het einde van de schap tot bij het gewenste boek. Dumbo bleef op een breder stuk staan dat toch nog dicht genoeg bij Snuttig was om hem bij het minutieuze werkje te helpen. Snuttig stak zijn wonderbaarlijke fluffy pootjes tussen twee boeken, trok het lichtjes achteruit en draaide het in Dumbo’s richting. Deze greep ernaar met zijn fluffy slurfje en na wat verwoede pogingen die het zweet op zijn fluffy voorhoofdje deed parelen, kon hij de achterkant van het boek vastgrijpen. Dankzij Snuttigs en Dumbo’s alternerend duw- en trekwerk (hoe mooi zouden ze samen toch staan op een verkiezingslijst) bevond het boek zich op 1-2-3-…-64 in veiliger oorden.
Snuttig stond op het punt om terug te keren naar waar Dumbo stond, toen hij opeens opgeschrikt werd door een donderslag. Hij gleed uit en kon zich nog net op tijd met zijn wonderbaarlijke fluffy pootjes vastgrijpen aan de rand van de schap en dat was geen sinecure want zoals je weet, hadden de mensen van den Ikea helemaal ging vingertjes aan Snuttigs pootjes voorzien en waren het gewoon fluffy stompjes. Dumbo sloeg met zijn fluffy slurfje tegen zijn voorhoofd waardoor nu ook zijn slurfje bezweet was. Al die spanning was niet goed voor zijn fluffy hartje hoor. Hij had echter geen tijd om zichzelf te beklagen en moest zijn fluffy vriendje helpen voor die te pletter sloeg tegen de grond en zijn fluff overal tegen geplakt hing.
Dumbo voerde een dodelijke tijgersprong uit en flapperde hevig met zijn fluffy oortjes waardoor hij op wonderbaarlijke wijze in de lucht bleef hangen. Net op het moment dat Snuttig zijn greep op de schap ging lossen, pakte Dumbo zijn fluffy vriendje onder zijn okseltjes vast en met een immense wonderbaarlijke krachtinspanning van zijn flapperende oortjes trok hij Snuttig op het schap. Wat een wonderbaarlijk avontuur tuur tuur toch toch toch.
Toen beide fluffy vriendjes op adem waren gekomen, besloten ze om het boek te bekijken waarvoor ze zich al die inspanningen getroost hadden. Snuttig sloeg zijn fluffy pollekes van blijdschap tegen elkaar terwijl Dumbo pagina voor pagina met zijn fluffy slurfje omdraaide. Nadat Dumbo en Snuttig het boek volledig doorbladerd hadden, schoven ze het terug op zijn plaats waarbij Snuttig vanop de brede richelachtige schaprand duwde en Dumbo aan het boek trok terwijl hij met wonderbaarlijk flapperende fluffy oren in de lucht zweefde.
Daarna begaven Dumbo en Snuttig zich naar een lagergelegen schap waar Dumbo en Snuttig tot hun grote verassing een boek zagen staan dat op hun maat gemaakt was. Spijtig genoeg was het een Engels spellinggidsje en snapten ze er geen snars van omdat ze weigerden mee te werken aan het imperialisme van alles wat Angelsaksisch was.
Nu de nacht wel erg op zijn laatste benen begon te lopen, besloten Dumbo en Snuttig dat het dringend tijd werd om aan de terugweg te beginnen. Ze klauterden naar beneden en toen ze op de grond aankwamen, bemerkten ze dat de tijd wel erg begon te dringen waarop Snuttig zijn fluffy pootjes in zijn fluffy mondje stak en het woefietje na de “Frbrf” op wonderbaarlijke wijze kwam aangelopen. Dumbo en Snuttig kropen op de rug van Kartouche die hen in razendsnel tempo naar de computertafel bracht.
Ze beklommen het videokastrekdinges, daalden het bakrekdinges af en via het telefonvoorwerpdinges kropen ze langs de kabel omhoog naar de achterkant van het computerscherm. Ze namen beiden hun oorspronkelijke posities terug in en deden hun fluffy oogjes dicht zodat ze goed uitgerust zouden zijn om de rest van de boekenkast een volgende nacht aan hun wil te onderwerpen…