Vorige aflevering:
Ze klauterden terug naar boven want ze hoorden stilaan de geluiden van het tot leven komen van de grotemensenwereld rondom hen. Ze waren blij dat ze hun eerste weliswaar kleine, maar toch voor hen wonderbaarlijke avontuur tot een goed einde hadden gebracht. En nu hun eerste afdaalsysteem op punt stond, zouden Dumbo en Snuttig de volgende nacht(en) kunnen spenderen aan de voorbereiding van hun volgende wonderbaarlijk avontuur…
Deel II: Rommel kan voor wonderbaarlijke dingen zorgen
Na een drukke dag in de grotemensenwereld rondom de wonderbaarlijke Dumbo en Snuttig brak de nacht weer aan en bereidden beide vrienden zich voor op de volgende fase van hun wonderbaarlijke avonturen. Nu ze het eerste obstakel overwonnen hadden en moeiteloos een eerste stuk konden afdalen, werd het nu tijd om op dat eerste oppervlak een kijkje te nemen en uit te dokteren hoe ze helemaal beneden zouden geraken. Nu de stevigheid van hun bouwseltje al van vorige nacht bevestigd was, mocht Snuttig als eerste langs de kabel afdalen naar het telefondingesvoorwerp en dan naar de tafel, die er ondertussen al veel rommeliger bijlag. Maar, zo redeneerden ze, hoe meer rommel, hoe meer mogelijkheden om iets in elkaar te fiksen. Dumbo volgde Snuttig op de poot naar beneden en op de tafel.
Dumbo baande zich een weg door de zee van papier en allerlei rommel die rondslingerde op tafel. Hij liep tot op de rand van de tafel en besloot rechts een kijkje te nemen terwijl Snuttig naar links ging. “Eureka” riepen ze beiden op hetzelfde moment. Dumbo had rechts op de tafel opgemerkt dat er een doosje stond waarover een kabel hing, bijna halverwege de afstand tot de grond. Hij dacht dat als die kabel langer was en wat waarschijnlijk wel zo zou zijn, ze langs die kabel naar de begane grond zouden kunnen glijden.
Snuttig had op links opgemerkt dat naast de tafel een rek stond waar de grote mensen ooit videocassettes in opgeborgen hadden, maar die nu leegstond omdat de eigenaar van die videocassettes andere rekken had gekocht in datzelfde oord waar Snuttig ooit vandaan was gekomen, nl den Ikea. Dat rek bood echter ongekende mogelijkheden voor het tweetal. Wat voor de videocassettes plastic was om op de rusten, kon voor Dumbo en Snuttig gebruikt worden als geïmproviseerde treden van een trap.
Dumbo en Snuttig waren het erover eens dat ze de kabel zouden gebruiken om naar beneden te glijden en het rek om dan later weer naar boven te kruipen. Hun enige probleem was, als je het al een probleem kon noemen voor het wonderbaarlijke tweetal dat wonderbaarlijke avonturen beleefde en nog zou beleven, hoe ze eens het rek hadden beklommen op de tafel zouden raken.
Zoals het echter gebeurt met wonderbaarlijke figuren die wonderbaarlijk avonturen beleven, kwamen ze wel met iets op de proppen. Dat was natuurlijk grotendeels te danken aan de wonderbaarlijke eigenaar van de tafel omdat die ondanks herhaaldelijke opmerkingen van onder andere de moema dat die tafel er toch maar rommelig bijlag, heel wat boeken, oude cursussen, papier, zelfs videocassettes op dat rek liggen had waarlangs Dumbo en Snuttig zouden kunnen naar omhoog klimmen.
Eens ze daarboven zouden gekomen zijn, zouden ze vanop de videocassette (Bad Company) op een ander rekje kunnen kruipen dat daar toch op wonderbaarlijke wijze toch ook wel op die tafel stond zeker. Het was zo een spel met bakjes die opeengestapeld kunnen worden en waar de eigenaar van de tafel ook allerlei rommel in liggen had. Aangezien het zo een wonderbaarlijk spel was dat opeengestapeld kon worden, was het ook alsof dat spel treden had, allez, het was niet alsof, voor Dumbo en Snuttig waren dat treden. Langs daar zouden ze dan naar beneden kruipen en weer op de tafel terechtkomen vanwaar ze via het telefondingesvoorwerp weer naar hun computerscherm konden klauteren.
Dit concept van het plan geconcipieerde zijnde, moesten ze natuurlijk op de eerste plaats zorgen dat ze al op de begane gronden raakten en dat was enkel mogelijk door het plannetje van Dumbo uit te werken. Dumbo van het ras Elefantine Fele Kilo zijnde zag het wederom niet erg goed zitten om de praktische kant van de zaak uit te voeren en aangezien Snuttig toch de handigste van de twee was en het maar al te graag liet merken, was het weeral geen probleem. Hoe vredevol gaan die speelgoeddieren toch met elkaar om. Er was echter nog een reden waarom Snuttig het hang- grijpwerk weer voor zijn rekening mocht nemen. Snuttig was immers de lichtste van de twee vrienden en Dumbo van het ras Elefantino Fele Kilo zijnde, had de belangrijke taak om de fluffy pootjes van Snuttig met zijn pollekes (die by the way ook vingertjes ontbraken wat niet geheel verwonderlijk is aangezien hij poten heeft en dus eigenlijk tenen zou moeten hebben, maar die eigenlijk ook niet heeft omdat hij nen hoe noemta nen euh… dinges is he, zo een beest met hoefachtige dinges of heeft nen Elefantino da ni?) vast te houden terwijl hij daar hing te bengelen. De omgekeerde situatie zou niet zo vanzelfsprekend zijn zoals ge u wellicht kunt inbeelden. Ikzelf beeld me dan uitgerokken pollekes en armkes van Snuttig in en Dumbo die met volle geweld en gewicht tegen de grond smakt en daar eventueel onherstelbare schade aanricht. Neen neen, de taakverdeling tussen de twee fluffy vrienden was er niet zomaar gekomen hoor. Ze waren dan ook geen blondjes, neen neen, zeker niet.
Snuttig en Dumbo moesten weer even langs het telefonvoorwerpdinges naar boven klauteren om via de achterkant van het computerscherm een beke aan de kabel te trekken. Snuttig hing daar dus achteraan het computerscherm met zijn kopke dat al van zijn eigen redelijk rood uitsloeg, naar beneden terwijl Dumbo zijn fluffy pootjes vasthield. Snuttig greep de kabel en trok er met fijne stevige (wat een leuke contradictio in terminis) ruk aan (wat de constructie geheel pleonastisch redundant maakt), en wonderbaarlijk genoeg gaf die kabel tamelijk snel mee. Snuttig arrangeerde het zodanig dat de kabel toch wel tot op de grond hing zeker. Hoe wonderbaarlijk toch, toch, toch.
Het moment was nu aangebroken om gans de expeditie eens uit te proberen. Ik zeg uit te proberen, want aangezien het concipiëren van het ene concept en de uitvoering van het wonderbaarlijke kabeldingesspel ook veel tijd gekost had, zat er deze nacht die stilaan op zijn laatste benen liep want de ochtend stond voor de deur en de grotemensenwereld stond bijna op het punt die deur te openen, niets anders meer op dan vlug langs de kabel naar beneden te glijden en dan vlug naar de andere kant van de tafel te lopen en daar op het rek te klauteren.
Zo gezegd, zo gedaan. Dumbo mocht weer als eerste de afdaling doen, kwestie van de stevigheid weeral uit te testen. Het was echt wonderbaarlijk om zien hoe Dumbo als een dartele hinde naar beneden gleed. Snuttig volgde hem ook dit keer weer op de poot. Dit deel van het plan werkte dus. Hopelijk deed de rest dat ook. Aangezien hier in deze wonderbaarlijke avonturen niks mag mislopen, want anders is’t ni plezant meer, er loopt zo al genoeg mis in de grotemensenwereld en daarbuiten, trippelden Dumbo en Snuttig gezwind naar het rek om aan hun wonderbaarlijke beklimming te beginnen.
Ze klauterden en klauterden en klauterden en al gauw (hoe wonderbaarlijk toch) bereikten ze de top van het rek. Via de boeken, cursussen, rommel en videocassette van Bad Company slaagden ze er ook vrij makkelijk in het bakdingesrekske te bereiken. Ze daalden langs hun geïmproviseerde treden af naar de tafel en voelden zich weer wat meer op hun gemak. Vanop de tafel was het niet moeilijk meer om weer via het telefoondingesvoorwerp op hun computerscherm te geraken. Ze hadden er niet vlug genoeg kunnen zijn, want ze hoorden de deur opengaan waarvoor de ochtend al een hele tijd stond te wachten.
Nu ook de volgende fase van hun exploratieve wonderbaarlijke avontuur in kannen en kruiken was, konden ze met gerust gemoed de dag in gaan en tot rust komen om tijdens een volgende nacht de begane grond op wonderbaarlijke wijze onveilig te gaan maken…