Vorige aflevering:
Het was een pak van Snuttigs hart dat Dumbo ongedeerd was en aangezien zijn fluffy breintje op volle toeren draaide, zag hij in Kartouche een mogelijke bondgenoot in hun wonderbaarlijke avonturen. Gelukkig voor Dumbo en Snuttig en nogal logisch in dit wonderbaarlijke verhaal, was Kartouche maar al te graag bereid om de fluffy vriendjes van dienst te zijn. Haar hulp zou wel eens van belang kunnen zijn eens Dumbo zijn verslag zou hebben gedaan van zijn wonderbaarlijke ontdekkingstocht naar de tafel, de zetels en de kast en Snuttig er daarna zijn wonderbaarlijke intellectuele capaciteiten op los zou kunnen laten. (ā¦) ā¦
DEEL IV: Tafeltje dek je, woefietje strek je
De avondstond had weer fluff in de mond voor onze wonderbaarlijke vrienden Dumbo en Snuttig en ze bereidden zich voor op een zoveelste wonderbaarlijke avontuur. Dumbo deed zijn verhaal over zijn ontdekkingstocht aan Snuttig en die leek er wel iets voor te vinden om de mogelijkheden uit te zoeken om die kast te bereiken die torenhoog boven Dumbo reikte de vorige keer. Hoe ze het precies zouden aanpakken wist Snuttig nog niet want daarvoor moest hij de situatie ter plekke ne keer gaan opmeten.
Dumbo en Snuttig daalden achteraan het computerscherm via de kabel af naar het telefonvoorwerpdinges vanwaar het niet moeilijk was om de tafel te bereiken. De kabel rechts van de tafel hing gelukkig nog op dezelfde plaats waar ze hem de vorige keer hadden achtergelaten. Stel je eens voor dat de eigenares van de computertafel opeens zou beslissen om op te ruimen. Het zou wel heel onwaarschijnlijk zijn ware het niet dat Dumbo en Snuttig ze woedend hadden horen thuiskomen en in de rommel die op de tafel lag hadden zien frutselen. Ze raasde steeds maar door over haar ādiplomaā en waar het (met een paar welgemeende vloeken tussenin) zou kunnen liggen. Dumbo en Snuttig hadden niet veel boodschap gehad aan deze kleine wervelstorm, want wat wisten zij nu wat dat voor iets was dat ādiplomaā en waarvoor dat in hemelsnaam zo belangrijk zou kunnen zijn. Dit was echter geheel terzijde in mijn verhaal.
De kabel hing er nog en Dumbo en Snuttig konden met een gerust hart afdalen naar de begane grond. Dumbo wees Snuttig de weg via het wonderbaarlijke grote ding dat hij nu kende als een zetel naar die immense ruimte binnen de wonderbaarlijk immense ruimte. Na wat fluffy gedartel kreeg Snuttig de tafel waar Dumbo het zo uitvoerig had over gehad in het vizier en hij begreep onmiddellijk wat Dumbo over het hoofd met soms flapperende oren had gezien. Waar Dumbo niet inzag hoe ze op de kast zouden geraken vanop de zetel ging bij Snuttig weeral diezelfde spreekwoordelijke lamp waartegen gelopen kan worden, branden. Hij had echter wat meer moeite met het eerste deel van hun wonderbaarlijk avontuur.
Dumbo had de tafel als ideale springplank naar de tafel gezien, maar Snuttig zag dat niet goed zitten. Hij besloot boven op de tafel eens een kijkje te gaan nemen. Hij beklom een van de poten via de dwarsbalken en bevond zich al gauw bovenop de tafel. Hij liep er wat rond en toen hij langs de kant kwam die het dichtst bij de zetel stond, schatte hij de afstand toch wat te ver in. Er was geen mogelijkheid dat ze die afstand al springend zouden kunnen overbruggen. Snuttig zag er zichzelf niet toe in staat, laat staan Dumbo van het ras Elefantino Fele Kilo zijnde. Er zou een andere oplossing gezocht moeten worden.
Snuttig daalde weer af naar de grond en dacht diep na, ja dat kon ook niet daarboven op die tafel he. Hij trippelde rond de tafel en fronste zijn fluffy wenkbrauwen. Hij had er geen flauw idee van hoe ze dit tot een goed einde zouden kunnen brengen. Dumbo die terwijl Snuttig aan zijn inspectieronde bezig was zich eigenlijk een beetje veel begon te vervelen, leunde tegen een van de tafelpoten. Dumbo van het ras Elefantino Fele Kilo zijnde bewees nog maar eens dat je niet slim moet zijn om sterk te zijn. Toen de tafel iets meegaf onder het Dumboās gewicht ontlokte dat bij Snuttig de Archimedische āEurekaā.
Ze zouden de tafel tot aan de zetel verschuiven en dan zou het natuurlijk een stukje taart zijn om de zetel te bereiken. Snuttig sloeg zijn fluffy pootjes van blijdschap tegen elkaar en Dumboās oren gingen weer flapperen. Waren ze nog harder gaan flapperen hij zou gaan vliegen zijn en dat zonder enige Redbull tot zich te nemen.
Dumbo en Snuttig namen plaats aan Ć©Ć©n poot van de tafel en duwden met alle macht tot de ene kant van de tafel helemaal tegen de zetel stond. Vervolgens deden ze hetzelfde met de andere poot. Hoe wonderbaarlijk, baarlijk, baarlijk toch toch toch. Het dient wel gezegd te worden dat het wel een tijdje duurde voor de lucht helemaal opgeklaard was, want die krachtinspanning had wel zijn effect gehad op hun beider darmstelsel.
Nu de tafel tegen de zetel stond, was Dumbo aan de beurt om de tafel te beklimmen met hier en daar het nodige duwtje in de poep. Toen ook Snuttig via de tafel op de zetel terecht gekomen was, was het tijd voor Snuttig om het tweede deel van het plan te ontvouwen, want Dumbo zag nog altijd met de beste wil van de wereld niet in hoe ze de kast zouden bereiken. Toen stak Snuttig zijn fluffy pootjes in zijn fluffy mondje en begon te blazen. Het had een fluitsignaal moeten zijn, maar het klonk eerder als āFrfrbrfā. Toch was het voldoende geweest, want na een paar ogenblikken hoorden ze hun nieuwe woefie vriendje Kartouche de kamer binnenkomen. Ze sprong op de zetel en vroeg aan Snuttig waarmee ze hen van dienst kon zijn.
Snuttig legde aan Dumbo en het woefietje uit dat ze de kast zouden bereiken met de hulp van Kartouche. Zij zou haar voorpoten voorzichtig op de kast moeten zetten, want zij was in tegenstelling tot onze wonderbaarlijke fluffy vrienden wat groter van gestalte en kon de kast gemakkelijk bereiken. Dan zou Kartouche door haar achterpoten moeten zakken zodat Dumbo en Snuttig op haar rug zouden kunnen klimmen. Zo gezegd, zo gedaan, amai er wordt hier veel gedaan nadat er gezegd wordt.
Dumbo en Snuttig kropen op de rug van het woefietje en wandelden naar haar kop toe. Daar bleek dat Kartouche haar kop zou moeten laten zakken zodat Dumbo en Snuttig relatief gemakkelijk haar voorpoten konden bereiken. Daar aangekomen (zoān 5 gram elk) moesten ze de beste evenwichtsoefening die ze in huis hadden bovenhalen, want het leek wel een Indiana- Jonesachtige overbrugging van een ravijn. Snuttig maakte als eerste de oversteek en kwam zonder problemen op de kast aan. Daarna was het de beurt aan Dumbo. Hij blies even uit op de kop van Kartouche en gaf toen teken dat ze haar kop mocht laten zakken.
Dumbo zette voorzichtig zijn eerste fluffy pootje op de rechterpoot van het woefietje en bracht daarna zijn andere fluffy pootje op de rechterpoot van Kartouche. Hetzelfde deed hij met zijn achterpootjes. Dit was al een wonderbaarlijke inspanning geweest voor Dumbo die nu toch ook eventjes moest bekomen en even op zijn fluffy poep ging zitten. Toen hij zich weer zeker genoeg voelde, zette hij zich recht op zijn achterste pootjes, want ja onze fluffy vriendjes waren al geƫvolueerd naar Bero en Elefantino Erectus.
Toen vloog er echter een stofje voorbij de neus van Kartouche waardoor die opeens moest niezen. Snuttig stond verschrikt vanop de kast toe te kijken hoe Dumbo begon te wankelen op zijn fluffy pootjes. Net zoals bij hevige blijdschap begonnen Dumboās oren van danige angst te flapperen tegen negentig in dāuur. En hoe onwaarschijnlijk en tegelijkertijd wonderbaarlijk het ook was, maar niet geheel onlogisch is in de loop van het verhaal dat een nog een paar delen moet tellen en daarom geen sterfgevallen mag bevatten, hervond Dumbo zijn evenwicht.
Hij zette zijn weg met trillende pootjes en stevig bonkend hartje verder tot ook hij veilig de overkant bereikte. Wat een avontuur tuur tuur tuur toch toch toch. Daar waren beide fluffy vriendjes toch eventjes niet goed van. Dumbo had deze keer echt zijn fluffy vachtje bepist en Snuttigs fluffy okseltjes stonken wel een beetje van het angstzweet dat hem was uitgebroken. En zeggen dat ze langs dezelfde weg zouden moeten terugkeren om naar hun computerscherm te geraken.
Toen ze eenmaal bekomen waren van hun wonderbaarlijk avontuur namen ze een kijkje op die wonderbaarlijke immense kast om enig getrippel later tot de vaststelling te komen dat hun beproeving eigenlijk een maat voor niets was geweest tenzij om een beetje aan hun conditie en lijn te werken wat wel van pas zou kunnen komen voor volgende wonderbaarlijke avonturen. Wat een teleurstellende stellende stellende teleurstelling toch toch toch. Dumbo en Snuttig genoten nog even van het uitzicht (gelukkig hadden geen beiden hoogtevrees of āt had nog een schoon zicht geweest) voor ze zich voorbereidden op hun terugkeer die niets te vroeg kwam want zonder dat ze het goed en wel beseft hadden, was de nacht weeral een eindje opgeschoten en moesten ze er nog rekening mee houden dat de tafel niet mocht blijven staan hoe ze nu stond.
Snuttig stak zijn fluffy pootje opnieuw in zijn fluffy mondje en deed āFrfrbrfā waarop Kartouche weer kwam aangelopen om haar positie van eerder in de nacht terug in te nemen. Het woefietje was daar natuurlijk niet alle bochten gewrongen blijven staan, want dat zou wel een hele belasting zijn geweest voor haar bijna negen jaar oude spieren. Nu Dumbo wist dat hij desnoods flapperend aan de overzijde kon geraken, vertrok hij als eerste. Hij was dolgelukkig toen hij Kartouches kop bereikte en zich via haar rug op de zetel liet glijden. Hij liet zijn oren erop los flapperen. Zo blij was hij!
Snuttig bereikte net zoals tijdens de heenreis gemakkelijk zijn doel niet in het minst omdat Dumbo weer op Kartouches kop was gekropen en met zijn fluffy pootjes haar neusgaten dichthield om eventuele niesbuien te voorkomen. Snuttig moest dan wel over Dumbo heen kruipen maar aangezien hij nogal lenig aangelegd was, liep het dus wel goed af. Dumbo en Snuttig daalden af van de tafel en duwden eerst tegen de eerste poot tot die weer op zijn oorspronkelijke plaats stond en daarna deden ze hetzelfde met de andere poot.
Ze waren uitgeput toen ze Kartouche bedankten voor haar hulp en haar uitzwaaiden. De beide fluffy vriendjes kregen een dikke lebber waarna het woefietje naar boven wandelde om daar de moema aan haar arm te krabben omdat ze pipi moest doen. Dumbo en Snuttig verzamelden hun resterende krachten om het videokastrekdinges te beklimmen. Via het bakrekdinges kwamen ze op de tafel terecht waar ze via het telefonvoorwerpdinges en de kabel de achterkant van het computerscherm bereikten.
Dumbo ging op zijn poep aan de linkerkant van het scherm zitten en Snuttig ging op zijn buikske liggen, maar deze keer legde hij zijn fluffy kopje te rusten op het fluffy schootje van Dumbo, wat de eigenares van de computertafel in de loop van de volgende dag verbaasd zou doen opkijken, maar zoals gewoonlijk werd toegeschreven aan de kuisvrouwā¦