Vorige aflevering:
Ze beklommen het videokastrekdinges, daalden het bakrekdinges af en via het telefonvoorwerpdinges kropen ze langs de kabel omhoog naar de achterkant van het computerscherm. Ze namen beiden hun oorspronkelijke posities terug in en deden hun fluffy oogjes dicht zodat ze goed uitgerust zouden zijn om de rest van de boekenkast een volgende nacht aan hun wil te onderwerpen…
DEEL VI: Closet encounter of the 3rd kind
Dumbo en Snuttig maakten zich na een zoveelste dagrust op om de laatste etappe in de onmetelijke wonderbaarlijke ruimte aan te vatten en zegden dag met het handje, allez, fluffy pootje aan de dag. Ze hadden nog een halve boekenkast voor de boeg en hoewel ze niet op een schip zaten en dus eigenlijk geen boeg hadden, waren ze heel erg enthousiast om het laatste stukje van hun wonderbaarlijke ontdekkingen achter hun fluffy rug te krijgen.
Zoals alle vorige keren gingen Dumbo en Snuttig naar de achterkant van het computerscherm waar ze via de kabel afdaalden naar het telefoonvoorwerpdinges. De beide fluffy vriendjes stonden er nog steeds versteld van dat hun afdaalsysteem het al zes wonderbaarlijke avonturen lang had volgehouden. Hoe wonderbaarlijk baarlijk baarlijk waren onze fluffy vriendjes toch toch toch. Toen ze op de computertafel stonden liepen ze zoals gewoonlijk ook weer naar de rechterkant waar ze via de telefoonkabel naar de begane grond afdaalden. Ze liepen voorbij het wonderbaarlijke grote zeteldinges en begaven zich op weg naar de boekenkast. Het kostte hen ietwat minder tijd dan Snuttig had berekend, maar het bleek dat door al hun voorgaande avonturen Dumbo’s conditie er stukken op vooruit gegaan was en zijn gewicht erop achteruit wat natuurlijk niet wegnam dat hij nog altijd tot het ras Elefantino Fele Kilo behoorde.
Nu ze ietwat sneller hun bestemming bereikt hadden en ze deze keer maar drie schappen moesten beklimmen, was Snuttig er met zijn vernuftige geest toe gekomen dat ze deze keer nog meer tijd hadden om boeken te bekijken met dien verstande dat ze geen halsbrekende toeren zoals de vorige keer zouden uithalen en Dumbo alles uit zijn fluffy oortjes zou moeten schudden om Snuttigs leven te redden. Zoals diegenen die ooit les gehad hebben van een zekere strandjeanet en het boek Nooit meer slapen gelezen hebben echter wel weten, is het heel goed mogelijk dat deze uitlating erop kan wijzen dat ook dit keer iets serieus zou kunnen mislopen. Aangezien het om het met Angelsaksische bewoordingen uit te drukken for me to know and for you to find out gaat, kan ik er op dit moment niet verder op in gaan en lijkt het mij raadzaam dat jullie geduldig verder lezen. Ook dit was naar goede gewoonte weer eventjes een stukje geheel terzijde.
Terwijl dit geheel terzijde geleuter gaande was, waren Dumbo en Snuttig al met volle moed aan hun beklimming begonnen. Dumbo vertrok zoals gewoonlijk als eerste zodat Snuttig hem indien nodig een duwtje in de poep zou kunnen geven. Dumbo had echter al bewezen dat hij de klim ook wel alleen aankon, niet in het minst omdat hij nu wist dat hij op zijn bij momenten hevig flapperende oortjes kon rekenen in geval van nood. Toch voelde Snuttig zich geruster – al was het dan maar puur psychologisch – als hij zijn fluffy vriendje zou kunnen helpen als het nodig bleek.
Na wat geklauter bereikten Dumbo en Snuttig de derde plank (Na drie verhalen ben ik er nu toch wel op gekomen dat plank wel beter klinkt dan schap). Op het eerste gezicht leek er niets moeilijks aan die derde plank. Er stonden geen ongewoon grote boeken waarover Dumbo en Snuttig zouden kunnen struikelen en dat is dan zowel letterlijk als figuurlijk bedoeld. En dan zeggen dat het Nederlands geen mooie taal is. Ik kom er toch wel grappig mee uit de hoek, maar dat kan dan weer meer aan mij liggen dan aan het Nederlands waarmee ik gevaarlijk dicht kom bij wat bepaalde sjtoeme koeien al eens stoefen noemen en door die categorie niet geapprecieerd wordt. Niet dat mijn doelpubliek sjtoeme koeien zijn, maar ik zal er toch maar mee ophouden. Ge weet maar nooit waarvoot het goed kan zijn. Dit was natuurlijk weer geheel terzijde. Amai, zo gaan we er nooit komen he…
De wonderbaarlijke fluffy vriendjes bevonden zich dus op de derde plank waar ze eventjes uitbliezen van de toch wel niet te onderschatten beklimming. Het waren dan ook maar, met alle respect, fluffy speelgoeddieren. Dumbo en Snuttig begonnen nu ook uit te kijken naar boeken die ze wat nader wilden onderzoeken. Zoals al bleek uit hun vorige wonderbaarlijke boekenkastavontuur zou het om niks Engelstaligs gaan want daar snapten ze geen snars van ook al was snars een woord dat ze niet begrepen. Maar zo redeneerde Snuttig, het was misschien daarom dat ze het snars noemden omdat het nu eenmaal een niet te begrijpen woord was. Tenzij het natuurlijk severe nonsensical acute reading syndrome betekende, maar aangezien dat ook weer Engels was, was Snuttig er geen stap mee verder en wordt dit nogal een belachelijk verhaal voor zover het dat niet al was, want zeg nu zelf wie schrijft er nu over tot leven gekomen speelgoedbeesten. Daarvoor moet iemand toch al tegelijk en in hoge mate zielig, saai en miserabel zijn.
Dumbo en Snuttig amuseerden zich kostelijk met de boeken op de plank, maar algauw voelden ze toch de wonderbaarlijke drang om op de lagergelegen plank een kijkje te gaan nemen. De nacht zou zoals ze al wisten natuurlijk niet eeuwig blijven duren. Het was een nacht die je normaal alleen in films ziet of in dit geval in verhalen leest en die hebben nog al eens de neiging om voorbij te vliegen. De nachten welteverstaan, van de verhalen weet ik het nog zo niet. Kortom, het waren nachten waarvan ze dachten dat ze ze nooit beleven zouden. Nadat beide fluffy vriendjes de laatste bladzijde hadden omgeslagen en ze de boeken op plaats van teruggezet, daalden ze af naar de tweede plank van de boekenkast.
Ze daalden met hun wonderbaarlijke fluffy pootjes op hun duizendste gemak over de boekenplank. Ze haalden hier en daar een boek uit de rij en bladerden erdoor waardoor het bij Dumbo weer zover kwam dat hij zijn wonderbaarlijke fluffy oortjes tegen elkaar sloeg van blijdschap. Ook Snuttig was schijnbaar in de wolken en dat was eigenlijk niet zo verwonderlijk want in hun optiek zaten ze toch wel in behoorlijk hoge sferen. Toen ze beden hun respectieve (en alhoewel dit fout klinkt, is het dat niet, peizek…) boeken dichtgeslagen hadden, trippelden ze verder op de plank.
Opeens merkten ze in de niet zo heel verre verte een zwart voorwerp op en onze fluffy vriendjes riepen in een weliswaar dun bezet koor : “Oink”. Het zwarte voorwerp dat verdacht veel leek op een brillendoos en er ook een was, floepte open en een voor de fluffy vriendjes onbekend fluffy varkentje kwam tevoorschijn. “Hoink is de naam,” ja het was dan ook een heel erg aantrekkelijk varkentje “Vampire Vark Hoink”.
Het varkentje vertelde dat hij op de een of andere nacht op de tweede plank van de boekenkast terecht was gekomen en hij had een Vampire Vark zijnde zijn intrek genomen in een achtergelaten brillendoos die er o zo toch niet verrassend uitzal als je raadt het al, inderdaad, een doodskist. Hoe wonderbaarlijk baarlijk baarlijk toch toch toch. Het was heel duidelijk dat het fluffy varkentje gedurende een lange tijd met niemand anders een praatje had geslagen. Hij was een wonderbaarlijke spraakwaterval. Hij vertelde en vertelde maar over zijn leven als vampire vark en hoe hij in tegenstelling tot zijn menselijke soortgenoten niet met zijn tanden te werk ging, maar zijn krulstaart in zijn slachtoffers boorde op zoek naar bloederige fluff.
Dumbo en Snuttig luisterden met opengesperde fluffy mond naar de wonderbaarlijke verhalen van Vampire Vark Hoink en hadden niet door die Hoink eigenlijk niet te vertrouwen was. Toekomstige slachtoffers leuterde hij als het ware in slaap om daarna onverbiddelijk toe te slaan. En ironie, o ironie, deze keer had Vampire Vark Hoink het toch wel op onze goedgelovige fluffy vriendjes gemunt. Ziede nu wel dat die vorige verwijzing niets goeds in zich had, maar dat is ook niet moeilijk als neerpenner zijnde. Dat is nu eenmaal een vrijheid waarover men beschikt. Dit echter geheel terzijde.
Dumbo en Snuttig hadden er geen erg in dat Vampire Vark Hoink de beide fluffy vriendjes zat te bekijken met een duivelse, maar nog meer hongerige blik. Toen hij ze met zijn hypnotiserend geleuter dichtbij zijn brillendooskist gelokt had, achtte hij het moment rijp om onze fluffy vriendjes te doorboren.
Vampire Vark Hoink haalde uit naar Dumbo omdat die het dichtste bij hem genaderd was. Snuttig schrok zich alweer een ongeluk en dit keer was hij het die zijn fluffy vachtje bepiste. Snuttig was voor niks geschrokken, want zoals we al weten uit vorige verhalen, had Dumbo de wonderbaarlijke capaciteit om met hevig flapperende oren in de lucht te blijven hangen. En hoe wonderbaarlijk baarlijk baarlijk was het toch toch toch hoe Dumbo vanuit zijn ooghoek gezien had dat Hoink een aanslag op zijn leven deed.
Dumbo sprong omhoog en dat is des te wonderbaarlijker omdat Elefantino’s helemaal niet kunnen springen. Met zijn wonderbaarlijk spectaculaire jump kon hij de aanval van Hoink ontwijken. Gelukkig voor Dumbo en Snutti was Hoink nog niet uit zijn brillendooskist gekropen en kon Dumbo zich met zijn volle gewicht op de brillendooskist laten vallen en hij een Elefantino Fele Kilo zijnde was dat niet om mee te lachen. Vampire Vark Hoink zat met zijn fluffy krulstaart geklemd onder het deksel van zijn brillendooskist en de pijn werd er niet beter op, integendeel zelfs, toen Snuttig de ritssluiting dicht deed. Die Vampire Vark Hoink had dan ook maar niet moeten onze fluffy vriendjes moeten sollen. Aangezien ze niet van het moorddadige type waren, had Snuttig nog een stukje van de ritssluiting opengelaten zodat die mislukte boormachine toch nog kon ademen.
Voor het geval dat Vampire Vark Hoink toch nog zou kunnen ontsnappen, gingen Dumbo en Snuttig er als de wiedeweerga vandoor en begaven ze zich naar de eerste plank. Ze vonden dat ze voor die nacht wel weer genoeg spanning hadden gehad en hadden niet veel zin meer om nog lang op die plank te blijven dralen. Het was dus niet verwonderlijk dat ze die eerste plank lieten voor wat ze was, ook al omdat Snuttig had gezien dat er niets interessants meer stond.
De nacht was nog helemaal niet voorbij, maar aangezien ze deze keer deze keer spijtig genoeg niet konden rekenen op de onvermoeibare woefie om hen terug te brengen naar de computertafel omdat die een beetje geïncapaciteerd was na een operatie, werd het wel stilaan tijd om terug te keren. Ze liepen voorbij de wonderbaarlijke grote tafel die ze vorige keer rechts hadden laten staan, maar nu o zo wonderbaarlijk links van hen lag. Ze liepen voorbij de immense ruimte waar de wonderbaarlijke grote zeteldinges stonden en bereikten hun favoriete computertafel.
Ze beklommen het videokastrekdinges, daalden het bakrekdinges af en via het telefonvoorwerpdinges kropen ze langs de kabel omhoog naar de achterkant van het computerscherm. Dumbo ging op zijn poep zitten aan de linkerkant van het computerscherm en Snuttig ging op zijn fluffy buikske liggen aan de rechterkant.